ideolojilerine saygı duymakla beraber; dejenere olmaktan kurtulamamış, siyasi düşüncelerinin gerçek anlamını kavramaktan uzak, benim de dahil olduğum bir toplum tarafından "(çoğu) cahil, mafyacılık oynamayı seven, milliyetçiliği değil de, reisçilik anlayışını ön planda tutmaya başlamış" olarak tanımlanabilecek bir yapıya dönüşmeye başlayan, siyasi gündemden ve pozitif düşünceden bihaber, kahve kültürüyle yetişmiş gençliktir.
sempati duyduğum milliyetçilik kavramının öncül savunucusu olduklarını iddia etmekle beraber, 12 eylül'den sonra devlet tarafından kullanılan ağabeylerinin çoğunun yurtdışına kaçması, öldürülmesi, işkence edilmesi, illegal işlere girip kısa yoldan köşeyi dönmeye çalışmaları ya da derin devletin içinde aktif görevler almaya başlaması, bir sonraki ülkücü jenerasyonun sahip çıktıkları değerleri savunmasında eksiklikler meydana getirmiş ve "ocak" yapısının da bozulmasıyla birlikte, neredeyse "serseri" tanımına uyabilecek bir gençlik çıkmıştır ortaya. ne yazık ki fikirlerinin oyuncak edilmesinin tek sebepleri kendileridir. meydanlarda slogan atmayı, lise (ya da üniversite) basmayı, her kavgaya bulaşmayı, delikanlı ayağına racon kesmeyi ideolojileriyle birleştirip, içine etmiş ve hiç bir faydası dokunmadıkları ülkelerine sahip çıkacak kimse kalmadığını ya da kalmayacağını zannetmişlerdir. onlara göre kişi ülkücüyse milliyetçidir, değilse değildir.
asıl hata buradan kaynaklanmaktadır işte. milliyetçilik kavramının sadece ve tamamen bir siyasi ideolojiyle örtüşmesinin mümkün olamayacağı aşikardır. ülkücü gençlik bunu anlamaya, kavgaya değil de okumaya, bilgiye merak duyduğu zaman, gözlerini gerçek türkiye'ye açtığı zaman nerede hata yaptığını anlayacaktır.
