doğrudur yıldırımın düştüğü, yağdığı
yağmurun,
bulutların rüzgarla sökün ettiği.
ama savaş öyle değil, savaş rüzgarla
gelmez;
onu bulup getiren insanlardır.
duman tüten topraktan bahar boyunca,
dökülüp yükselir birden gökyüzü.
ama barış ağaç değil, ot değil ki
yeşersin:
sen istersen olur barış, istersen
çiçeklenir.
sizsiniz uluslar, kaderi dünyanın.
bilin kuvvetinizi.
bir tabiat kanunu değildir savaş,
barışsa bir armağan gibi verilmez
insana:
savaşa karşı
barış için
katillerin önüne dikilmek gerek,
"hayır yaşayacağız!" demek.
indirin yumruğunuzu suratlarına!
böylece mümkün olacak savaşı önlemek.
onlar demir çeliği elinde tutan birkaç
kişidir,
yoktur karabasandan bir çıkarları
dünyaya bakıp "ne küçük" derler,
bir şeylerle yetinmezler ucunda,
para hesap eder gibi hesaplıyorlar
bizi,
savaş da bu hesabın ucunda.
ürkmeyin tutmuşlar diye suyun başını:
korkunç oyunları, davranın, bitsin.
söz konusu olan çocuğundur, ana:
koru onu, dikil karşılarına,
biz milyonlarca kişi
savaşı yener miyiz?
bunu sen bileceksin.
bunu biz bilecek, biz seçeceğiz.
bir de düşün "yok!" dediğini:
düşün ki savaş geçmişin malı
ve barış taşıyor gelecekten.
