sayfalarca yazıp, iki üç cümlelik bir şey anca anlatan yazar. işi gücü; "hayasızca saldıran köpeklerin ağzından fışkırırcasına akan salyaları ile pislettiği yerlerden, benim gibi bokunda boncuk çıkan soylular geçmezz!!!!" tarzı şekilli, boncuklu boş yazılar yazmak. ondan sonra da yılmaz özdil gibi, olanı en yalın haliyle anlatan adamlara laf ederler. tabi ederler, niye? çünkü yazı dediğin; süslü kelimelerle, sikimsonik söz oyunlarıyla iki kelimede anlatabileceğin bir şeyi beş paragrafa yaymaktır onlara göre.
benim ederim nedir? senin ederin nedir yahu boş beleş insan? sen kimsin ki, kendini bir başka ademoğlundan üstün tutarsın? şu yukarıdaki beş para etmez yazına bakıyorum da, ne tarafından tutsan elinde kalıyor. her cümlesine sayfalarca rencide edici cevap düzülebilir. ama sen buna değer misin? güldürme beni... kuru laftan başka bir şey yok. benzetmeler yaparak, olmamışı olan gibi göstermeye çalışarak*ve tabi bu hayal ürünlerini üç beş paragrafa yayarak, ergenlik döneminde yaşadığı travmaların etkisiyle artan nefretini, kim olduğunu bile bilmediği, iki üç entrysini hasbelkader gördüğü yazara kusmak var sadece. tam anlamıyla tribünlere oynayan popülist bir sözde eleştri yazısına ettiğim iki çift laf; arkadaşın beni fikirsiz, boş yazı yazan, ağzından pis salyalar damlayan sokak köpeği ve daha ağzıma almaya üşendiğim sürüyle kuru lafla yaftalamasına yetti. ha, ben bunlardan etkilenip hayıflanır mıyım? tabi ki hayır. alenen taşağımı da geçerim böyleleriyle, o ayrı konu.
ama...
senin tarafından övüldüğümde sözlerini ne kadar ciddiye alacak olursam, yerildiğimde de o kadar ciddiye alırım. bence sen kendini fazla ciddiye alma. şu sözlükte aklımın yettiğince önüme gelen her kişiye böylesine fütursuzca tabirlerle saldıracak olsaydım, bundan çok kişi nasibini alırdı şüphesiz. ama bu tavrım pek de olumlu bir katkı olmazdı bu ortama.
