eski binasında çok güzel anılar barındıran okul. beykoz korusu arka giriş kapılarına giden yol üzerindeydi. itfaiyeye giderken yani. şimdi ortaçeşme çayır caddesinde hizmet vermekte.
önceki yerleşkesinde bu lisenin bahçesi, yola göre yaklaşık 2.5 metre yukarıdaydı ve trabzanları ince demirdendi. kızlar tenefüste bu demirlere yaslanır ve aşağıdaki gençler seyr i sefa ederlerdi. tabi o zamanlar cep telefonu filan yaygın değildi memlekette. kızlar da okulun bahçesinde bulunan ankesörlü telefonun numarasını bir kağıda yazar, trabzandan aşağıya atarlardı. bu numarayı elde eden genç, onçeşme meydanına iner, ptt'ye gider ve oradan bu ankesörlü telefonu arardı. kızlar da bunlarla konuşup çıkışta görüşmek üzere randevulaşırdı.
çıkışta onçeşme yanındaki dilim pastanesinde buluşulur ve muhabbet edişilirdi. muhallebi şarttı bu muhabbetlerde.
bu olaydan iki gün sonra numarayı alan kişinin arkadaş ordusu trabzan altında sıraya geçerdi. gözler bayram, dudaklar seyran ederdi ağızdan akan sularla.
bu lisenin önünde beklemenin en büyük sorunu on adım ileride beykoz askerlik şubesi olmasıydı. nöbetteki askerler platonk aşık oldukları kızlara asılan, onları izleyen gençleri gördükçe kudururlardı. düdük filan öttürüp dağıtırlardı bu tayfayı.
şaplı yiyeceklerden deliye dönmüş zaten. bir de kafasında evlilik planları yaptığı kızı başkasına iş atarken görünce tam cinnet ortamı oluşuyordu bu asker arkadaşlar için.
