gösteriş yapmanın anlamsız olduğunu anlatmaya müsait bir söz dizisidir ve şu sözle desteklenmeyi hakeder '' ne insanlar gördüm üstünde elbise yok ne elbiseler gördüm içinde insan yok''
giymiş giydirmiş, takmış takıştırmış şıkır şıkır geziyordu caddede. o mağaza senin bu mağaza benim şu vitrin senin buradaki de benim edası ile yürüyordu. o kocaman gözlükleri çekmiş gözüne dünyaya bakış açısını büyük gözlüklerle genişletebileceğini düşünmüştü besbelli. moda üzerine sorulan hiç bir soruya yanlış cevap vermeyeceği giyiminden de belli idi. ama ki ne ama pek bilmezdi başındakileri yöneticilerini ya da nasıl yönetildiğini. sorsan tanımazdı nazım hikmeti neşet ertaşı ne yapsındı. gözüne sokulan kim kiminle nerede ne zaman ne yapıyor tarzı oyunvari haberler mi onu bu hale getirmişti yoksa kişisel gelişimine katkı gösterememesi mi? tartışılırdı. ona bu cümleyi kurmak bile kafasının karışmasına sebep olabilirdi. kim bilir? giyinerek adam oldum sanmıştı belkide sallayarak bir o yana bir bu yana o kalçayı deviriyordu tüm kuramları. ama belli idi ki o kıyafetlerin içinde insan yoktu. neden mi? çünkü insan düşünebilen bir yaratılmıştır. diyeceksin o düşünemiyor mu evet düşünüyor ama yorumlayamıyor ve koyunvari yaşam tarzı ile onu nereye götürürlerse gidiyordu. haberi yoktu toplu intihara gittiğinden. becerememişti o kıyafetin içine bir insan sığdırmayı ki taşıyordu kıyafetten orası burası.