kendi adıma konuşuyorum imkansız.yalnız tebessüm ile hatırladığım bir anım vardır, yer parkorman şebnem ferah cankırıkları galasına gitmişizdir, büyük ve ortanca ağabeyim ile gitmiştik
bir dede vardı evet yanlış okumadınız dede! gayet tarz giyinmiş dikkatlerimizi çekmişti gerçekten.ağabeylerle konuşuyoruz aramızda imrenme durumları var acaba biz o yaşa gelince ne halde olacaz falan neyse konser başladı, bu aksaçlı dede saçlarını çözmüş kafa patlatıyor yanımızda hemde zıplar halde tabiri caiz ise rodeocunun boğanın sırtındaki halini gözlerinizde canlandırın aynen öyle* ve sohbet etmek mümkün oldu pek de mütevazı idi kendileri.*
