her aşk hikayesinde geçen can alıcı cümle. aşıksındır, deli gibi seviyorsundur ama bunu istediğin gibi göstermekten çekiniyorsundur. elini mi tutacaksın? yok! sıcacık sarılmak mı istiyorsun? hayır hayır tut kendini!, haykırırcasına " seni seviyorum." mu demek istiyorsun? sakın ha, böyle bir şey dersen bitersin!
gözlerine bakma ki mutlu olduğunu anlamasın. az konuş ki gizli bir şeyler kalsın, daha çok meraklansın. telefonla aradığında hemen açma, uzun uzun arasın seni. ilk arayan sen değil o olsun, aramıyorsa da atlama hemen onun aramasını bekle. canım deme, cicim deme, heyecanlanma, duygulanma, sevinme, saçmalama, kısa konuş...bık bık bık bık bık ve daha birçok şey! neyi belletiyorsunuz siz ya!
anlamıyorum cidden. kaç ulan, kaç! sevdiğin için kaç ki değerin daha çok bilinsin. seni el üstünde tutsun sevdiğin. hiçbir şey yaşama emi. mutluluğu yaşama, için kıpraşmasın, duygusuz soğuk bir heykel parçasına dönüş. olacak iş mi bu şimdi? ne anlarlar bu kaçanlar hiç anlamam. neden sevenler sevdiğinin değerini yanlarındayken, gözlerinin içine sevgiyle bakarken bilmezler de onu kaybettiklerinde anlarlar ki? seviyorsan sen de söyle, sen de! hissettirin birbirinize yahu. bundan daha güzeli ne olabilir ki? sen aradın ben aramadım, sen şunu dedin ben bunu dedim olaylarına neden girilir ki? zaten her şey şu sözcükte bitiyor ya"sen!" direkt olarak karşıdakini hedef alıyor. hiç yargılamadan, acımasızca ona yöneliyor. işte ondan sonra başlıyor kopuşlar. kaçmalar, kovalamacalar, tripler...vs.vs.
anlamıyorum, cidden anlamıyorum. mantıklı bir yönü varsa eğer çıkıp birileri bana da anlatsın lütfen.
