türk halkını yemek yerken ikiz kulelerin yıkılmasını izlemeye sevk eden gün.
evde, bir yerlerden mi gelmiştik hatırlamıyorum, yok yok sabah-öğle gibiydi. annem bana ve kardeşlerime gözleme hazırlıyordu. bizde kardeşlerimle hapır hupur o nefis gözlemeleri yiyorduk. sonra tüm televizyon kanalları bu olayı göstermeye başladı. hiç bilmediğimiz varlığından bile bihaber olduğumuz bu binalar meğer çok önemli ve ikizmiş. birinde küçük bir delik vardı, uçak mı ne çarpmış spiker öyle söylüyordu. sonra annemin biz daha fazla ıspanaklı yiyelim diye sucuklu, kaşarlı -tabi içinde küçük küçük kıyılmış domates ve salam da var- gözlemeleri üste ve az sayıda koyduğunu, alta ise otlu, çöplü bir sürü gözleme doldurduğunu fark ettim, ama annem mutfakta hala sucuklu, kaşarlı gözleme yapıyordu. bir koşu gidip almalıydım. kardeşlerden önce hızlı bir şekilde kalktım ve mutfağa yöneldim. işte oradaydılar 4-5 kadar kaşarları taşmış mis gibi gözleme hemen tabağı kaptım işte o an içeriden kardeşlerimin çığlık-haykırış karışımı *vay, çarptı be oğlum koca uçak girdi lan* bağırışlarını duymamla içeri koşmam bir olmuştu. gerçektende öyleydi; koca bir yolcu uçağı binaya dalmış ateşler, dumanlar çıkmıştı.
ben biraz düşünmüş, çokça üzülmüştüm; ne, ne oluyor, niçin? sonra binadan atlayan, düşen insanlar... tabi gözlemeleri de kaptırmıştım. neydi bu? kim suçu kimin eseriydi bilmiyordum ama üzülmüştüm işte. bir aile fütursuzca yemek yerken orada olanları, ölenleri izliyorduk... buna kimin hakkı vardı ya da kim bu kadar cüretkardı bilmiyorum ama keşke ve iştelerle uzayan koca bir liste hala aklımda ve kalbinde.
