önümüzdeki uzun yolun nereye sapacağını kestiremeden umduklarımızdır. ki bunların birçoğu elimizde değildir. yine de elinden gelenin en iyisini yapmak gerekli. öyle bir çevremiz var ki, her tarafı çatırdıyor, başımıza yıkılmak üzere. am göt meme arasında gidip gelen bilinçsizler mi, rüşvetin dedikodunun bitmediği politika mı, herkesin birbirini koyun yerine koyup gütmeye çalıştığı arkadaş görünümlü paçozlar mı, bana dokunmayan yılan bin yaşasın zihniyeti mi vs vs saymakla bitmez. ahlak eğer kişinin kendinde bitiyorsa, neden şikayet ediyoruz?
ya bizler pusmuşuz masanın altına kakarakikiri sirkinde vakit öldürüyoruz ya da ucuza kaçmak, adam satmak, saygısızlık, tahammulsüzlük hepimize sahip olmuş ve bunu en doğal hakkımız sanıyoruz. tamamıyla bir eylemsizlik hali hakim hepimizde. yaptığımız tek şey tüketmek, ölene kadar tüketmek.
yeryüzünde tek bir sistem var artık. büyük balık daha da büyüyecek, küçük balığın en önemli işlevi oltadaki yem olmak. fazla değil biraz geriye gidelim. önceden ebeveynler çocuklarını evlendirirken düğünü vs her neyse, evini hatta arabasını alıp hadi eyvallah diyordu. bakalım bunları biz çocuklarımıza değil kendimize ne oranda becerebileceğiz. tamamıyla ekonomik sebepler değil bahsetmek istediklerim ama başta gelen sebeplerden biri. tabii bir de bunu zenginin refahını gücünü paylaşma yerine, daha zenginleşebilmek adına yaptığı şerefsizlikleri ve fakirin ahlaki kokuşmuşluğunu eklersek düzen daha da kötüleşiyor.
yaşadıkça her şey monotonlaşıyor diye şikayet ediyoruz, canımız sıkılıyor diye çemkiriyoruz, sakın bu kabuğumuza olabildiğine çekilmemizden, kendimizi her açıdan çok gelişmiş hissedip, "alayına korum ben abi" dememizden olmasın. önce kişinin kendine olan saygısından başlamalı belki de.
