yolda yürürken, çalıştığımız yerde, kırmızı ışıklarda mütemadiyen karşılaşıyoruz dilencilerle. ihtiyacı olduğuna inandıklarımıza cebimizden çıkan bozukluklardan veriyoruz. bir kısım duasını edip uzaklaşıyor. memati'nin dilenci versiyonu olan diğer kısım ise tahminimce parayı vurmuş, beklentileri yüksek olan şahıslardan oluşuyor.
ilk olarak babamın dükkanında yazın çıraklık yaparkene karşılaşmıştım bu şahıslarla. dükkandan içeri giren üzerinde sağır, dilsiz, beyinsiz vs. vs. yazan bu kişi, babamın 'patron yok' demesini algılamadığını ima edip baskıları sonucu bozuk parayı almıştı. dışarı çıktığında, şahsım tarafından takip edildiğini bilmeden arkadaşının yanına gitti ve;
arkadaşı - ne oldu?
dilenci - 1 lira verdi amına koyim.
küçücük tatlı bir çocuktum. gördüklerim karşısında adeta şok olmuştum. beni bu kadar kötü bir dünyaya getiren ebeveynlerime kızmıştım. bunları haketmiyordum.
ve tabii ki karaköy galata'da yıllarca mesai yapan teyze. seni nasıl unuturum. kaç kere uzattığım parayı kafama geçirdin. artık hobim olmuştu senden azar işitmek. gerçi son zamanlarda arabayı tanıyıp yanıma yaklaşmıyordun. onun da çözümünü bulup arkadaşlarımla geliyordum ziyaretine.
dilenci teyzem - allah rızası için oğlum. allah seni sevdiklerine bağışlasın.
yan koltuktan ben - naber teyze. beni hatırladın mı? (pis pis sırıtarak)
dilenci teyzem - gene mi sen lan. siktir git pezevenk.
havalar ısındı. çiçekler açtı, böcekler öttü. koskoca bir yaz geldi ve geçti. ama yerinde değildin teyzem. sensiz o kırmızı ışıklarda 80 saniye beklemek o kadar anlamsızdı ki...
