lisanstan sonraki yeni okulum.
ancak beytepe kampüsü'nden çıkınca çok garip geliyor insana. siyasal duruştan da değil. kampüsün içindeyiz, orta bahçeye çıkalım deniyor, bahçe neresi diyorum, burası diyorlar histerik şekilde gülüyorum. derste içeriye mütemadiyen türkü sesleri geliyor içeriye bangır bangır, ders ayrı geçiyor ben ayrı takılıyorum.
ama işte beytepe'den sonra ulaşım açısından 1.000.000 kat şanslı olduğumu hissediyorum. 25-30 dakikada evde olabiliyorum ve her seferinde sevinebiliyorum.
ama yine de ... aidiyetsizlik kampüsü.
