kendimden gittim bu gidiş gerçekleşimim tam 5 ay oldu.Bir insan 5 ay kendinden nasıl gider diye sorsalardı .bir kahkaha atardım başkasından duysaydım bunları ama aynalarımlayım şu anda gerçeklerle yüzleşirken her umut tohumu bir yalancılık daha yapıyor benliğime .Bütün güzelliklerimi kesip biçip asıyorum bu anlamsız hayatı hiçbir zaman anlamadım zaten neydim ya da kimdim neden bu küçük yüreğim bu kadar çok acıyor bilmiyorum.isyanlardayım belki bu kadar yıkılışa..
ah o kadar çok istedim ki ; yeniden doğmayı her yeniden başlayışım da bir kez daha düşmenin verdiği acı bütün iliklerimi kapladı.Evet kaybettim 'orosbu çocuğu hayat' bir kez daha çok severken bir kez daha kaybettim sevgiyi , aşkı ve umudu.
Sevdiğimi gitti.Bir el bile sallayamadım arkasından.Kelimeler öyle çok kifayetsiz kaldı ki.incilen ruhumun kırıntılarını bile toplayamadım.içime ağıt yaktım kendimce ve siyah odalarda hiç ışık yanmadı.
Ruhum hep aynı noktadaki boşluktaydı.her şeyin senle başlayıp senle bittiğine inandırmıştım çünkü benliğimi biliyordum ben hayatın tekrar başlayacağını umudun ya da aşkın senden ibaret olmadığını ama canım acıyordu işte sebepsizdi..ben her gidişinde böyle olurdum ya iki damla göz yaşı akardı.. ve elmacık kemiklerim sızlardı birazda sonra serzenişlerim ama saat dilimi geri getirirdi seni bana bir mesaj gelirdi senden ya da bir telefon bazen süpriz yapar da kapının önünde belirirdin.yüzünde o şapşal ifade ve hafif bir tebessüm.yaramazlık yapmış küçük çocuklar gibi olurdun ya o haline kıyamazdım işte .bir bakmışım ki o sana meydan okuyan serden sadece sözde bir ben kalmıştı.sevgiydi işte yürekti.sevmekti.bağlanmaktı.sevgiliye.gözlerim açık kör ebe oynamaktı aşk.
bilemezdik.mantık durduramazdı.çünkü kalp bastırırdı.seversin ya acıtmazdı hiç bir gerçek.çünkü görünmezdi.kalp gözü olumsuz gerçekleri göremezdi.ömrümün en güzel 2.5 senesi bu kör ebeciliği oynamakla geçti ve ömrümden çekilen 5 ay sanki 5 yıllık acı gibi geliyor bana..
bazı geceler hiç bitmek bilmedi..
tütün kokusu biraz alkol biraz hüzünlü bir şarkı hemen gözyaşlarına boğuverirdi beni..durduramazdım.çok isterdim yapmamayı ama karşı koyamazdım.bazı bazı sendelerdi düşüncelerim genel açılım hep 'o' ve 'o' içerikli şeylerdi.beynim çok hızlı çalışmaya başlamıştı bugünlerde..
yorgunluğum ise anlamsızdı. sabahın bir köründen diğer körüne kadar laptopun başında aylarca sabahlamıştım yorgunluğum ondan mıydı? diye sordum kendime.aksine dinçtim. fiziksel anlam da evet çökmüştüm.yakın dostlarım halime üzülüyorlardı.ama kenetlenmiştim o duyguya söküpte atamıyordum.bir gün bir yazı okuyup karar veriyordum.diğer gün ise vazgeçiyordum.elimde bir silah vardı sanki bir gün onu öldüryordum.bir gün kendimi.artık bu şaşıfelek çıkmazından çıkamamıştım..ne yapmalıydım ? Ne beni kurtarırdı?
ilk zamanlar hiç tanımadığım insanlarla sanal alemden sohbet etmeye başladım. Baktım iyi geliyor. Aradan bir
kaç hafta geçtikten sonra kendime zarar verdiğimi fark ettim. Her bahsedişimde biraz daha yıkılıyordum. Ve ilerleyen birkaç olay bazı şeylere şahit olmama karar kıldırttı. Seviyordum. Canım yanacaktı. Evet, kalbim acıyacaktı. Ama dünyanın sonu diildi. çok düşündüm ve bir gün bu duruma son vermem gerektiğini anladım.
Aşık olmuştum. Kalbim sevmişti. Mantığım öne sürmüştü. Çok düşündüm mantığım kabullenmeseydi o kalbim sevmeye yönelir miydi? Sevmek ilk günden olmazdı.ilk haftadan olmazdı.sevmek aylardan yıllardan olurdu.ama kalpten önce mantık sindirirdi her şeyi.sonra imkansız aşkların mantığını düşündüm.
ve dedim ki ; bize göre imkansızdı ama onlara göre öyle görmüyordu.bir şekilde mantıklarında yer etmişti.Toplum baskısındandı imkansızlık.
ve sonra tüm olayı çözdüm.aşk mantıkta başlar kalpte beslenir. Zamanla biçimlenir.idealiteye gelirse aşk sevgi olur.sevgi hipotezi kanunlaşırsa. Sevda olur. Bir gün hipotez yıkılır belki ama kanun asla..
