fatih'in istanbul'u fethettiği yaşı geçeli üç yıl oldu ve ben hala dünyayı değiştiremedim. dünyayı değiştirmek istediğimden değil, kendi yeteneksizliğimi anlatmak amaçlı başka tabir bulamadığımdan böyle söyledim.
bir rüya gördüm dün gece, iki ay sonra olmam gereken asker ocağındaydım şimdiden. insan rüyasında neden akıl edip de soramaz ki, ulan daha iki ay var, ne işim var benim burda diye? böyle denize sıfır bir yerlerdeyim, insanlar denize giriyorlar, denizin berisinde ise başı örtülü kadınlar birşeyler yapıyorlar ki ne yaptıklarını hatırlayamıyorum şimdi. biraz denizi seyrettim, sonra bir baktım saat beşe beş var ve rüyamda üstüme çöreklenmiş hisse göre son teslim olma saati beş. bir yusuf sarıyor ki bedenimi sanırsın orta gerilime tutulmuşum. bir taksi arıyorum, sokağın başında bir tanesi yolcu indiriyor. koşuyorum, yetişemiyorum. bağırıyorum, duymuyor. sonra teslim olabiliyor muyum vaktinde bilmiyorum, çünkü sonrasını hatırlamıyorum.
niye bahsettim bu rüyadan? ben de böyle yaşıyorum işte, sürekli birşeyler için koştururken elime yüzüme bulaştırıp sonrasını hatırlamıyorum. çünkü herşey, geçmiş ve gelecek birbirine giriyor. geçmişteki öfkelerime artık aldırmayabiliyorken, geçmişteki isteklerimden soğuyabiliyorum. sonra ne istediğini bilemeyen her insandan biri oluyorum kaçınılmaz olarak.
yaşım memleketimiz ağzınca "eşşek kadar"a dayandı. oysa ben hala hoşaf ile kompostonun, sütlaç ile muhallebinin farkını bilmiyorum. beta hastasısın dedi dün doktor; heralde orjinali daha çıkmamış hastalığın, deneme sürümü bu. neyse, sıyırdık yüksek ateşten...
