kendinizi sevdiğinize ait hissetiğiniz, onun için hala bir şeyler yapabileceğiniz her an.
gecenin 4'ü telefon çalar. heyecan, kalp çarpıntısı, korku ile telefona koşulur. gelen ses 76 yaşındaki dedenizindir:
vendetta: alo! dede: vendetta benim.
vendetta: hayırdır dede!!
dede: bize gelin hemen.
vendetta: dede ne oldu?
dede: anneannen iyi değil bize gelin.
apar topar evden çıkılır. arabaya atlanır ve tüm aile birbirine soramasa da, "acaba öldü mü?" düşüncesi ile gider.
evin yedek anahtarı mevcuttur. zile basılmaz. kapı açılır, içeri koşarak girilir. herkes ilk olarak yatak odasına koşar. anneanne yatakta gözleri açık, acıdan inleyerek ve kımıldamadan yatmaktadır. ambulans aranır. görevliler anneanneyi sedyeye alır. anne ve babanın eşliğinde hastaneye doğru yol alırlar. ben ise eve girdiğimden beri bir şeyi eksik yapmanın bilincinde olarak dedemi aramaya başlarım.
evin hiç bir odasında bulunamaz. son çare balkona bakılır. buz gibi balkonda köşeye oturmuş bir biçimde görürüm dedemi. gözünden yaşlar süzülmektedir. gidilir yanına.
vendetta: dede iyi misin?
dede: o ambulansın içindeki anneannen miydi?
vendetta: evet dede. merak etme. iyi olacakmış.
dede: (kafa sallayarak) benden önce ölmesin dayanamam.
