dönüp dolaşıp kafalara takılan, dert edilenlerdir... ömre zarardır yerine ve zamanına göre. ıkınmalar yersiz oysa... üstadın deyimi ile su bile çürüyebiliyordu bir şiirin satır aralarında. oysa asırlık düşünceler var ki hala çürütülememiş, hala hazmedilememiş. savaşmanın yorgunluğu çökmekteyken üstlerine kimi düşünsüzlüklerin saldıracakları yeri dahi bilemiyorlardı.
salladıkları her kılıç içinden geçiyordu herhangi bir düşüncenin. sonra tekrar yoruluyor ve iyiden iyiye damarlarında akan çirkefliğin etkisiyle delleniyorlardı. 3-5 tanesi toplanıp kıstırabileceklerini sanıyorlardı herhangi bir düşünceyi ama yok. tek kapanı var düşüncenin ki o da bir başka düşünce. ancak öyle kıstırılır, ancak öyle çürütülürdü düşünce.
sonra atlarının ayaklarına tutunmuş sürükleniyorlardı atın götürdüğü yere. ki atlar bile sadakat sahibi, vefa sahibi hayvanlardı. oysa sürüngenler... sürünenler çürütemedikleri düşüncelerin korkusu ile çürütüyorlardı etlerini, sürtünerek ve sürtük, savruk dalgalanmalarla bir. şuurları kayıp şuursuz seyahatlerinde. ki akılları, ussuz kalmış.
çürümüyordu işte! düşünceyi bırakmalı bir kenara ve düşünceyi tutan eli kırmalı, düşünceye atan kalbi, dağıtmalı düşünenin o ahmak beynini... oysa allah'ın salağı nasıl da düşünebilmişti bunu? akıl almaz. tek akıllı kendiydi ya hani çürüyen et sahibinin, tek bilgin yere sürtünen kulak memesiydi hani. atın nalları çarpsa yıkabilir miydi düşünceyi? işte bu kadar düşünebilmekteydiler.
ahmak düşmanıdırlar ki her biri birer kahraman düşünceler...
