ailecek köy'e gidilmektedir, tabi o kadar yoldan sonra binilen minibüs insanı iyice hırpalamakta ve yüz görülmeyecek şekilde kollar ile öndeki oturağın arka kısmına yaslanılmaktadır.. bu sırada minibusun önünde oturan abla ile anne sohbete tutuşmuş konuşmaktadır... bir müddet sonra anne iyimisiniz çocuklar derken, ablada nasılsınız kızlar demekte ve insanı dumur eden o an yaşanmaktadır...
-nasılsınız kızlar?
(o an kafa kaldırılmakta ve kadına bakılmaktadır)
kadın o yeni çıkan sakalları ve yüz ifadesini görünce, pardon pardon demekte ben ise;
-daha kadın olmadık abla demekteyimdir.. (kardeşimin gülme krizine girmesi, babamın da kes şunu be, kaç kere dedik demeside cabasıdır)
entry ile girilen edit:o kadar da uzun sayılmazdı lakin hiç unutamadığım bir anıya vesile olmuştur.
entry ile girilen edit2: biraz hikayeleştirilmiştir tarafımca:)
