ugurlu olduguna inanilan bir esya icin kendi hayatini hice saymaktir. simdi dogrusunu soylemek gerekirse semsiye var, semsiye var. ben daha ne diyebilirim ki a dostlar, efsunlu oldugu su goturmez bir gercek olan o komur rengindeki semsiye icin, sen veya ben otobusten atlayip hayatimizi hice saymisiz cok mu? sorarim ha cok mu? az bile. ne demis sofor "bu vakitten sonra duramam, isteyen safrasini atar, isteyen kendini". ben de sofor gibiyim bu saatten sonra susamam, isteyen sayfayi kapatir, isteyen baska basliga gecer. otobusten atladiktan sonra belki koturum kalinacak, belki de ese dosta madara olunacaktir, ama degmez mi? yagmur yagdigi zaman o semsiyeyi tutup islanmadan gezme keyfine degmez mi? bak ne diyor kaptan, birkac parca mal daha atabilirsek tamamdir, bizimdir semsiye. simdi soruyorum, atmaz misin kendini otobusten asagiya, yuce bir amac ugruna, atmaz misin?
