yıl 1923
Adres, numara 248, Kordon...
Naim Palas... ikinci kat...
Cumbada oturuyor Mustafa Kemal.
Sevmez fazla yemeği.
Leblebi var yine önünde...
Garson titriyor. Çünkü çocuk, Rum.
Sesleniyor Gazi, şefkatli bir ses tonuyla...
"Vre Dimitri" diyor, "gel bakayım."
Çocuk, "buyur pasam" diyor, ş'lere dili dönmeyen, kırık dökük Türkçesi'yle.
"Sizin Kosti" diyor... işgal sırasında izmir'e gelen Yunan Kralı Konstantin'i kastederek... Sizin Kosti, geldi mi buraya?
Geldi pasam...
Oturdu mu bu masaya?
Oturdu pasam.
Güneş batarken rakı içti mi?
içmedi pasam.
E o zaman sormadın mı çocuk, ne halt etmeye almış izmir'i? (yılmaz özdil'den)
işte böyle batar güneş izmir'de
herkesin bu şehirle ilgili farklı bir anısı vardır
benimse dile kolay 7 yılım çocukluğum gençliğim bu şehirde geçti. öyle dünya şehirleri de görmüş değilim ancak, söyleyebilirm ki insan bir yere ait olabiliyorsa ben izmir'e aidim ve ayrı kaldığım her dakika bu şehri, kokusunu ve anılarımı çok özlüyorum.
