"evden kaçıcam ama henüz yolları bilmiyorum" derdim küçükken. o zamanlar kimliğini de bırakıp gitme fikrine haiz değildik elbette. sonra, çok sonra, önce kendimizden sonra kimliğinizden, sonra bu kimliğin sadece toplumla var olduğunu fark etmekle her şeyden ve herkesten nefret etme haliyle ziyadesiyle yüz göz olduk. sevmemek için suçlamak da gerekiyor mu, bu zorunluluk mu bilmiyorum ama şöyle düz mantık kurabilirim: mutlu olmayan insanın kendisini mutlu etmeyenleri terk etme hakkı vardır. ve mutlu değilseniz bu sizi bir kişi bile mutlu etmiyor demektir. sevmeme ve kaçıp gitme isteği bakın boşuna hasıl olmuyor.
cehennem kapısında da bu tezimle kendimi savunmayı planlıyorum. dünya nimetleri ile tatmin olmak uğruna, allah yolundan, rızasından uzak olanlar giriyorsa cehenneme, "valla ben tatmin olmadım bir şeyle" der kenara çekilirim. öylece duruyorum ve en kötü ihtimalle "öylece duran" bir cehennem olmalı benim mekanım. ve birçoklarının mekanı.
