Ben bu yazıyı sana yazdım;
herzaman ki gibi zannetmiştim eylülü 4 seneden beri oldugu gibi. ama günler geçtikçe anlıyorum eskisi gibi olmadıgını sanki birşeyler eksik, saga sola bakınıyorum nelerin eksik oldugunu anlamak için bilmiyorum yada biliyorum ama acıklamak istemiyorum. ne kadar yanında olmasam da, senin yanımda oldugunu bilmek güzelmiş. ama artık istesemde eskisi gibi olmayacak. zaman bir nehirdeki taş gibi sürekli arkamızdan iktiriyor ilerlemek için, ne istedigimizi hiç sormuyor. bazen dallara tutunuyoruz ama dallar kırılıyor, bazen de birbirimize el uzatıyoruz ama gücümüz yetmiyor yorulunc bırakıyoruz. sen güçünü sonuna kadar kullnıyorsun ama ben yarı yolda bırakıyorum akıntıda kaybolup gidiyorum sense bıkmadan usanmadan kıyıda zamansızca beni bekliyorsun. bense nehrin karşısına cıkıyorum umutsuzca bakıyorum sadece.
Her gecen gün daha da anlaşılıyor gittigin, hep seni buldugum yerlere bakıyorum ama artık tanımadık yüzler insanlar. bazen sana benziyenleri görünce bile yüzümde bir gülümseme oluyor ama daha sonra bir üzünti kaplıyor heryeri gercegi düşünüyorum. degerini bilemedigim günler, aylar, yıllar aklıma geliyor. kelimeler bogazıma dügümleniyor ama içimden haykırıyorum sana olan duygularımı. Yürümeyi seninle ögrenmiştim, koşmayı beraber ögrenmiştik ama artık birbirimizden uzaga koşuyoruz malesef ben arkada kalıyorum galiba sadece arkandan el sallamak kalıyor bana. umarım bir gün karşına geçip ben durdurum seni. bir daha hiç bırakmamak üzere sarılarak.ewet ben bu yazıyı sana yazdım Hoşcakal.....
