çıkmışsın öğrenci evine. tamam artık baskı yok, şu saatte eve geleceksin yok, yasak yok kural yok. ama yemek de yok.
ilk altı ay çok sorun olmaz gerçi. özlemini duyduğun dürümünü, iskenderini, efendime söyleyeyim porsiyon köfteni yersin. sonrasında sıçtın işte. ah dersin evimde baskı altında olsam da garip anam önüme sıcak sıcak bir tabak nohut koysa. bıkkınlık döneminden sonra arkadaşlarınla oturup yeni kararlar alma zamanın gelmiştir artık.
yemek yapmayı bilmediğim için bulaşıkçı olmuştum ben. 3-4 gün keyifle hazır çorbamı içtim. makarnamı yedim. bulaşıkları yıkadım. sonra yine bir akşam bulaşıkları yıkarken aniden irkildim. ulan pezevenkler 5 dakikada hazırlıyorlar yemeği. bense 45 dakika bulaşık yıkıyorum onlar sigaralarını içerken.
hemen pilav yapmayı öğrenip vardiyalı sisteme geçmemizi sağladım. misillemelerle dolu günlerde bir gün pilav diğer gün makarna yiyorduk. 2 hafta falan sürdü bu. kavga ederek evde yemek sistemini kaldırdık. sulu yemek lokantalarıyla devam ettik yolumuza. müthiş az çorba az kuru az pilav üçlüsüyle üniversite hayatımızın sonuna kadar geldik.
üniversite bitmeden (bkz: okulu yedinci yıla uzatmak) eve döndükten sonra 1 sene boyunca pilav yiyemedim. dürüm hala yiyemiyorum. şimdi de sağolsun aşçı abla sayesinde tavuktan soğudum.
çeşit çeşit yemek yapabilen bir kızla evlenmezsem ibneyim. iç güzellik de yalan dış güzellik de. kalbime giden yol direk midemden geçiyor artık.
