dileklerini kağıda yazıp, toprağa çizip,gül ağacına bağlayıp veya denize atan insanların gerçekleşeceğine inandıkları gece.
subjektif kısma gelirsek..
ben her sene kaçırırdım bu hıdırellezi. olacağına da inanmazdım ya, 'ya olursa' mantığıyla yine de kaçırmak istemezdim. ikinci kez yakalayabildiğim hıdırellez bu yıldı. ilki taa çocukkendi, kaç yıl önce kim bilir. bir kağıda tek bir kelime yazdım.onu da türkiyenin diğer ucundaki bir gül dalına bağladım. ilk kez gerçekten dileyerek, inanarak, isteyerek bağladım. aynı saatlerde bir dostum da kendisi için bi kelime ve benim için benim yazdığım kelimenin aynısını bir kağıda yazmış. ve başka 8 kağıt daha. toplam 9 kağıdı 9 farklı gül ağacının dibine gömmüş. ertesi gün kağıtları çıkarıp çantasına atmış ve bizim tatil için buluşma noktamız olan taa ayvalığa getirmiş. ilk gn biz gelmeden onları denize atmış. tatil dönüşü fark etmiş ki bir tanesi eksik,birini almamış. bakmış ki almadığı bizim dileklerin olduğu kağıt. çok şaşırmış. onu alıp çantasına koymuş. sonra o kağıt çantada kaybolmuş. bir sonraki tatil durağı olan mersinde çantaya başka bir şey için bakarken birden o kağıt pat diye düşmüş çantadan. sevinmiş, kağıdı alıp hemen kalenin ordan denize bırakmış.. kağıt denizde kaybolmuş gitmiş..
bizim dilekler mi?
bizim dilekler olmadı..
ağlayarak yazdığım bu salak entrye burada son verirken çıkarımı yapayım da tam olsun; dilekleri atacağınız deniz akdeniz olmayacak. olmuyor yoksa.
