biri, bana insanlara güvenebilmeyi öğretti; diğeri ise, insanlara güvenmemeyi.
biri, birinin bana gerçekten aşık olup, beni hayatının merkezine koyabileceğini ve dünyadaki herkesten ve her şeyden ayrı tutup deliler gibi yüceltebileceğini; diğeri ise, birisine deli gibi aşık olup, göremediğim her saniye deli gibi özleyebileceğimi, her öpücüğünde ayak parmaklarına kadar sarsılabileceğimi, her an her yerde onu anıp, başka hiçkimseyi hiçbir şeyi düşünmeyecek denli birine bağlanabileceğimi anlamamı sağladı.
biri sayesinde, birini yarı yolda bırakabilmeyi, kıra döke "elveda" diyebilmeyi öğrendim; diğeri sayesinde ise, hiç beklemediğim bir anda terkedilebileceğimi ve "elveda" lafını duyabileceğimi.
biri, koşulsuz sevginin varlığını ispatlayıp, ne olursa olsun hep yanımda olunabileceğini öğretirken; diğeri ise, en ufak bir fırsatta her şeyin yakılıp yıkılabileceğini ve bir akşam vakti, her şey bitti dedikten sonra, bir zamanlar sürekli sevdiğini söylediği kız tenha bir sokağa doğru ilerlerken, en azından bir "dur" bile diyemeyecek denli umursamaz olunabileceğini öğretti.
kısacası hayatıma giren iki mehmet bana insanların ve hayatın maksimum ne kadar güzelleşebileceğini veya çirkinleşebileceğini öğretti. büyümeme yardım etti.
