çok garip bir eylem kendileri. şimdi iyice felsefeye vurdum ne bu diye. ve az önce kendimi hançerlerken baktım ki zevk alıyorum bundan sanırsam. kendi ilgimi çekiyorum. aslında nedeni de bu değil. şu an acı çekiyorum çünkü elimde hiç bir şey yok ondan başka. üç gündür falan aşırı bir tatsızım, odamdan çıkmıyorum, derslere gidemiyorum, günde bir kere sigara alıyorum yalnızca. derslere gidemiyorum, gitmiyorum değil gidemiyorum. kimseyle muhabbet edecek halimde yok. hani sesim çıkmıyormuş geliyor çoğu zaman konuşurken, böyle eski canlı hali yok gibi, cansız ve kısık, tadım kaçıyor. ne aşkmış be arkadaş, neymiş neciymiş bu? hani bitirmiştim? ama kendimi biliyorum ben programlanmış gibi periyodik aralarla hayatıma sokuyorum bu derdi. bıkkınım gerçekten, sürekli bir düşünce halindeyim. hani kendimi tam güçsüz bulmuşken bir anda boğazıma sarılıp bitirecem her şeyi, ama güçsüz değilim, her şey olduğu gibi aslında, her şey yerli yerinde, sadece kendimi bağladım ben ve o gelinceye kadarda çözülmeyecek hiç bir bağ, o geldiğinde nolacak peki? söyleyim, her şey iyi güzel hoş falan derken yine dert yine dert yine sıkıntı. peki bu döngü ne zaman bitecek ha? iradesiz ve kendini çok kolay kandırabilen biriyim, nasıl yorulmayim ki, diğer insanlarla neden iletişim kurayim ki? kendimle yeteri kadar boğuşmuyor muyum? bunun yanında bir de senin hayalin senin kokun her an yanımda.. zormuş işte acılar sarhoş olmuş akıl neylesin?
kızgınım kendime kendimi yiyip bitiriyorum geçen kıştan beri, bitmez bu....
