gece gece sardığım çocukluk kahramanlarım.
ben en çok edi'yi severdim, daha saf, içten ve iyi olduğu için. büdü daha ciddi ve akıllıydı ama edi daha sevimliydi. büdü uyumaya çalışırken edi onu gece gece her seferinde 'büdü!' diye gereksiz ve saçma bir şey sormak için uyandırır, konuşturur, büdünün bütün uykusunu kaçırdıktan sonra tam büdü konuşma isteğindeyken kendisi uyumaya başlardı. çok sinir bozucu ve sevimliydi edi. *en güzel bölümlerinden birinde büdü üzgünken onu neşelendirmeye çalışan edinin kendi kendine konuştukça ağlamaya başlamasıdır.
