doğrular..hayatımı yöneten saçmalıklar bunlar..çok üzgünüm,ağlamaktan sıkıldım.kaybetmekten yoruldum.hep pes ettim.savaşacak gücüm yoktu;çünkü beni tüketen bir savaştan çıkmıştım, yenik..ayakta durmaya mecalim yoktu.ve mutluluk çıktı önüme ansızın.ayaklarım yere değmeyecekti ama yine savaş gerekliydi buna ulaşmak için.daha zor bir savaş..herkese kafa tutmak gerekiyordu,kimseyi umursamadan yaşamak gerekiyordu.yapamadım.bencil olamadım ki hiçbir zaman.önce onlar sonra bendim.onların yüzü gülmeliydi,beni kafalarına takmadan huzurla yaşamalılardı kalan ömürlerini.çünkü ben hep iyi evlattım,öyle kalmalıydım.acılarımla ben boğuşurdum buna alışkındım.hayat buydu işte..çok güzel bir rüya görmüştüm ama uyandım..uyanınca ağladım.tekrar uyumak ve rüyaya devam etmek mümkün değildi..ayağım yerden kesilmişti,yere çakıldım..
