binmediğim hiç bir otobüs,
beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde.
gittikçe azalıyor hayat,
neyi erken yaşadıysam
hep ona geç kalıyorum.
sana göçüyorum her sonbahar,
yolların çıkmıyor aşkıma,
unuttuğun yağmurların adı saklımda,
seni içimden terk ediyorum...
susmaktan yoruldum.
kuşlar ve şarkılar
bu şehri terk edeli,
efkar demliyorum gözlerimde.
yaşlarımı,
yanağıma varmadan öldürüyorum.
tam sancağımdan yaralıyorum kendimi,
alnını yüreğime dayadığın güne bakıp,
seni içimden terk ediyorum...
ne unutacak kadar nefret ettin,
ne hatırlayacak kadar sevdin.
yıkık bir duvar kadar bile
pişman değilsin biliyorum.
beni, hep bulmamak için aradın,
yanıldığımdın,
yangınımdın,
yangındın...
sensizliğe yenilmek,
sana yenilmekten zor olsa da,
ardımda bir sürü "belki"ler bırakarak,
seni içimden terk ediyorum...
şimdi,
içimde öldürecek bir anı bile bulamayan
iki yarım kaldık.
tamamlayamadık bizi,
elinden tutamadık yanlızlığımın
saçlarımı da uzaklarına gömdün.
içimin mavisi senin okyanusundandı,
al! geri veriyorum.
kilitleri hep yanlış kapılara vurdun,
devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim,
sana bensizliği terkediyorum...
"yarime uzanmayan bütün dallar kırık" demiştin,
aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?
ne tuhaf değil mi?
içimi acıtanda sendin,
acımı dindirecek olanda.
"ya öldür beni" dedim,
ya da git benden.
içi bulanık bir sevdanın ucunda
seni kaybettim.
aldırmadın aldırmalarıma,
bir gecede yakıp yarini,
şafaklara sattın ihanetini.
küllerime basanlar bile utandı yaptığından.
işte soluk bir ömrün son nefesi
benden,
içimden
terkediyorum...
