yıllardır toplumların dili olmuş, mutluluğu ya da hüzlü olmuş sporun güzelliğidir.
evet bu bir güzelliktir.
ne bursalılar faşisttir ne de diyarbakırlılar terörist.
muhammet ali diye bir cengaver vardı zamanında.
amerikalıydı.
ama o aslında bir türktü, kürtdü, arabtı, afgandı, urduydu.
o müslümandı.
ali'nin maçlarında insanlar işi gücü yok gibi ellerini açıp allah'a yalvarırmış ''rabbim müslümanların yüzünü güldür. bizi namerde ezdirme'' diye.
ispanya'da oynayan bir futbolcu gol sonrası formasının önünü sıyırıyor.
alttaki tişörtte bir yazı;
''free philistine''
israil, filistini bombalamayı bırakmış gibi bir sevinç insanlarda.
açıyosun facebook'u
yazıyosun arama bölümüne islam diye,
karşına çıkan sitelerin hehangi birine giriyosun ve resimlerine bakıyorsun.
karşında bu futbolcunun güzel bir açıdan çekilmiş karesi. altında yorumlar.
bu sefer arama bölümüne islaril karşıtı birşey yazıyorsun,
ve karşındaki grup resimlerinde yine bu futbolcu arkadaş.
bir ara türkiye'de azizmendiciler diye bir olay çıkmıştı.
çoğunuz haberlerden bu olayı izlemişsinizdir.
ve elazığspor trübünlerine dönelim şimdi;
elazığspor, malatyaspor'u ağırlamış, maç başlamıştır.
başlıyor gakkoşlar tezahüratla trübünleri inletmeye!
''müslüm gündüz burada! fadime şahin nerede?''
malatya bu tezahürattan sonra maçıda kaybedince üzgün bir şekilde evlerine gidiyor.
ve gelelim bursa - diyarbakır maçına.
diyarbakır taraftarı sarı kırmızı yeşil'e boyanmış adeta.
bir dolusu doğu takımı var, şehrini temsil eden.
ama bunlar ayrı.
bursa'nın rengi yeşil beyaz olduğu halde ortalık kırmızı beyaz.
bir dolusu batı takımı var, şehrini temsil eden.
ama bunlar ayrı.
ve sonuç olarak şu an bu ülkede sade iki takım var esasen.
ne fenerbahçe, ne galatasaray ne de beşiktaş var artık!
sadece bursa ve diyarbakır.
çünkü spor temsiliyet ister,
temsil etmen gereken bir şeylerin olsun ister.
sporu spor yapan, oyuncuları, parası, gücü değil, temsil ettiği şeylerdir.
