hepimizin içinde barınan bu korkuyu anneye olan düşkünlüğümüz körükler gibi dursa da aksinin de olabileceği gerçeğini görmeden gelemeyiz. hoş netice değişmiyor ama buyrun bi de burdan bakın;
benim annem yok.
hakkında sayfalarca anlatabileceğim anılarım yok.
olanları da hayal meyal hatırlıyorum.
unuttuklarımı hatırlattığında biri, anımsamış gibi yapıyorum.
yalan söylüyorum.
çocukluğumdaki halini bile ancak resimlerine baktığımda tasavvur edebiliyorum. düşün ki yüzünü unutmamak için verdiğim gayret zamana yenik düştü, önce ses tonunu ardından yüzünü unuttum. hatta bir dönem kendisini unuttuğumu dahi iddia ettim. söylememe lüzum yok herhal, o zamanda yalan söylemiştim.
yokluğunu hissettirmemeye çalışan çok oldu. bazı özel anlar dışında hissettiğimiz boşluk acıtmadı da canımızı. kolay atlatanlardan değil belki ama zor yıkılanlardan olduk. o dediğim özel anlarda hissettiğimiz boşluk doldurdu karakterimizdeki zayıf yönleri.
içinde anne kelimesi geçen cümleler kurmadık. kendi kendimize dile getirdiysek de kulak yabancı kaldı ağızdan çıkana. iki kardeş kenetlendik birbirimize, yeri geldi ben onun annesi oldum, o ise benim canım.
hemen herkesin yaşamış olduğu benzer bir dolu şeyi yaşayamadık kısacası. içimizde kaldı mı kaldı ama bu eksilikle ya dağılacaktık büsbütün ya törpülenip düzgün insanlar olacaktık. sanıyorum bunu başardık.
savunduğum şey şudur ki aksini iddia eden var mıdır bilemem ama anneye olan düşkünlük, anne çocuk arasındaki o inanılmaz bağ değil bu korkunun altında çöreklenmiş olan. bizde de mevcut çünkü.
bir yerlerde bir şekilde yaşıyor, görmüyoruz, görmek istemiyoruz, aranmıyoruz neyse ne ama kaybetmekten korkuyoruz. öyle ya da böyle hani bilirsin sevdiğin bir yerlerde nefes alıyor ya da görüşemiyorsundur ama biliyorsundur yerini, kafan rahattır bizimki de o hesap.
yanlış anlaşılmasın, bunun sebebi "bir gün kavuşacağız tekrar" umudu değil, "kazanmamışım ki kaybedeyim" gibi densiz bir fikir de yoksa ortada, yaşadığını bilmek bile kafidir bu korkuyu taşımak için yürekte.
