yüksek mimar, sohbetlerin adamı rakı sofralarının baştacı, baba, dede. bir dönem çiçek pasajına dev posteri asılmıştır.
1978 haziran. abant'ta vehbi koç'la yürüyüşe çıkan aydın boysan yol kenarında bir eşek görür. vehbi bey eşeğin yanına gider sevip okşar sonrada:
- bakın ne güzel eşek, ne dik kulaklı eşek! babam bana hep düşük kulaklı eşek alırdı. çünkü ucuzdu. ömrümde dik kulaklı bir eşeğe sahip olamamak içimde hep ukde olarak kalmıştır.
aydın boysan: - görüyorum ki siz, insanlardan anladığınız kadar eşeklerden de anlıyorsunuz.
*************************************************
aydın boysan'ın ağzından:
bir akşam vakti dostlarla bebek'te oturan bir arkadaşımızın evinde yemek yiyorduk. yakın dostlar on kişi falan vardık. hulki* abi o gün biraz geç geldi. geç kalmasını da şöle dile getirdi. "ben mezarımızı yaptırmıştım edirne kapı ya gittim mezarın kabulünü yaptım onun için geçiktim." hulki abinin edirnekapı'da daha şimdiden mezarını yaptırdığını duyunca herkes başladı. biri "bende mezarımı yaptırdım izmir'de memlekette" dedi. bir başkası "ben erzurum'da yaptırdım" dedi.
biriside "beni kıskanacaksınız ama benim aşiyan mezarlığında yerim var" dedi. hep bir ağızdan vayyy dedik. hulki abi benim orda da yerim var demesin mi? kahkahayı bastık.
aydın boysan: - hulki ağabeyciğim niye iki tane oluyor senin mezarın, yazlığa mı çıkıcaksın.
gölün kenarında yapılan yürüyüş sonrasında otelin kapısına gelirler. kapıda silahlı bir jandarma bekliyordur.
vehbi koç: - evladım sen burada ne bekliyorsun.
asker: - vehbi koç'u korumak için amca kendisini tanıyosan gösteri ver.
gülsek mi ağlasakmı şaşırdık kaldık. tanınmak konusu üzerine vehbi bey şöyle bir görüş belirtti:
- tanısalar bir türlü tanımasalar bir türlü. bazı yerlerde hemen tanıyorlar. mesela camiye gittiğim zaman, imam hatipli talebeler birbirlerini dürtüp beni gösteriyorlar.
bunun üzerine aydın boysan:
- eh ihtisasa göre beyefendi, benide meyhanede gösteriyorlar. *
