gece saat 2-3 civarıydı. sigarayı sağlam stok yaptığımız için o konuda bir sıkıntımız yoktu çok şükür. nerden bilebilirdik ki çakmağın gazının biteceğini?
uzun süre idare etti bizi aslında. biteceği belliydi kısık kısık yanmasından. ama korkmuyorduk. illaki evde sigaramızı yakacağımız başka bir şey olmalıydı. nihayet çakmağımız can verdi. kendimden emin bir şekilde ayağa kalktım. sırayla evin bütün odalarını gezmeye başladım. şaka mı lan? ateşleyici özelliği olan hiçbir şey yok.
moraller bozuldu tabi. ne yapıcaz şimdi diye düşünmeye başladık. müthiş bir fikir geldi arkadaşımdan;
- abi ben arkadaştan duymuştum. ampule dayayıp yakmış sigarayı.
+ siktir lan olur mu öyle şey.
- niye yalan söylesin ki?
+ olur mu ki lan?
- denemesi bedava.
ortam müsait. avize falan yok bildiğin aşağı doğru sarkmış sarı ışık veren ampul. çektik sandalyeyi altına. sigara ağzımda bir yandan da asılıyorum tabi deli gibi. 5 dakika sonra;
+ bu ne amına koyim. boynum kırılıcak lan. yanacağı yok bunun.
- ver bakim; abi ısınmış işte be yanacak bu. dur ben geçim.
makaraya alınıyor olsam kendisi neden bu işkenceye katılsın. yarım saat boyunca sırayla geçtik dümene. tabi ki yanmadı. Finalde; yoğun boyun ağrısı ve ışığın gözü perişan etmesi birbirimizle taşak geçtiğimiz dakikalardaki önemli malzemelerimizdi.
çok mu saftım? değildim abi. neden yaptım bilmiyorum. çaresizlikti belki de beni bu duruma iten.
