bütün bir kızgınlık, iç kanama ve mide bulantılarıyla geçmiş olan 90'lı yılların gösterişli bir vedasıdır fight club. 2000'lerde artık çok da var olmayan bir asiliğin son büyük gösterisidir. artık bayatlamış şizofren vakaları edebiyatının başarılı bir temsilcisi. yine de özünde nedir figt club? aslında sorgulamak ve utanmak gerekiyor; temiz kalamadığımız, birbirimize dürüst davranamadığımız ve sadelikten nefret ettiğimiz; marla singer gibi ne kendisine ne de başkasına faydası olan, soğuk, uzak, cinsellikten başka hiçbir şeyi çağrıştırmayan ve de kavga etmekten, fazla gelişmiş kaslarından başka hiçbir şeye sahip olmayan tyler gibi hastalıklı karakterler ile huzur bulduğumuz için. aslında tuhaf bir yanı yok; günümüzde insanlar hepsi de birbirine benzeyen kalabalıklar içerisinde figür olmaktan kurtulup özenilen bir karakter olma çabası içindeler ve marla ile tyler da uç noktalara taşan tuhaflıklarıyla aslında tam da bu aranılan karakterleri oluşturuyorlar. üstümüze giyebileceğimiz birer giysi gibi. yine de düşünüldüğü zaman hayat; bir yerleri bombalamaktan, çorbanın içine işemekten ve yüzünüze sigara dumanı üfleyen tahrik edici bir hatundan daha fazlası olmalı. olmak zorunda. filmin sonunda havaya uçurulan gökdelenleri izliyor, bir taraftan da where is my mind'ı dinleyip huzur buluyorken bunlardan daha fazla insani duyguları hak ediyoruz.
