annelerin bırakacak yer bulamama ya da iş sırasında çocuğu hastane gibi ihtiyaçlar için bir yere götürme gereği duyduklarında başvurdukları yoldur.
ben de o çocuklardan biriydim. yere basmayan ayaklarımla kocaman iş sandalyesine oturur ve annem farkedip ikaz edene dek o döner koltukta deliler gibi dönerdim.
kendimi öylesine oraya ait hissederdim ki o günlerde üst kattan imza ya da evrak teslimine gelenlere bile yabancı gözüyle bakardım. bir keresinde annem beni ofiste tek bırakmıştı da ne biçim heyecanlanmıştım o bıyıklı amca gelince. annemi sorunca birazdan gelecek demiştim. ne gururdu ama.
bütün günüm daktilo başında geçerdi. hep annem alıştırdı bu klavyeye beni. valla.
