neredeyse gönderme'siz tek bir sahnesi bile olmayan film. sırf bu filmdeki göndermelerin muhatabı olan eserleri okuyarak, izleyerek, dinleyerek, yiyerek (yiyeceğe bile gönderme var lütfücüm, aklın çıkar!) minimal çaplı bir entelektüel olunabilir. evet. iddialıyım. bizzat deniicem. sonuç olumsuz olur ise lafımı yerim. haa, diyelim ki, işlem başarılı oldu. iddiacımız entel de oldu. peki bu oporçünizmle adam olabilir mi? portakal. ordakal.
bu arada diane keaton için +15'lik bir parantez açmak istiyorum. (woody abi ile yan yana durup, iç sesleri ile konuştukları sahne özelinde... olağanaltı hüzünlü bakışlarıyla saçlarını okşamak arzusu uyandırabilirken aynı zamanda hemen saniyeler sonra vahşi dudakları ve delici bakışları ile insanı tahrik etme yeteneğine sahip bir oyuncu, bir dişi. fena bişi. imiş.)
- tanrı bizi test ediyor!
+ test ediyorsa neden yazılı olarak yapmıyor?
..
"hayat hakkında bir tek şey öğrendim. insanlar beden ve akıl olmak üzere ikiye ayrılıyor. akıl bütün asil emelleri kucaklıyor. şiir gibi, felsefe gibi. ama bütün zevki beden yaşıyor. bence en önemli şey acımasız olmamak. eğer bir tanrı varsa onun kötü biri olduğunu sanmıyorum. ancak temelde pek başarılı olmadığını söyleyebilirim."
...
şahane bir film diyebilirim, şahaneden daha lezzetli bir sıfat bulamazsam.
