istanbul a geldiğimde binmemek olmaz diyerek bindiğim zımbırtı. tam olarak şunlar geçti başımdan. fındıkzade de garip köprüden geçerek durağa girdim. iş çıkışı saati olduğundan durak insan dolu. adım atıcak yer yok. on saniye falan bekledikten sonra otobüs ufukta göründü. ancak sol ufukta görünmesiyle sağ ufukta görünmesi aynı saniye içinde oldu. durakta durmadan, bir uçağa meydan okurcasına bastı gitti. aynı olay iki otobüste daha oldu. sonunda gelen boş otobüse millet bedava altın dağıtırlar gibi hücum etti. birbirini ezen, canına kast eden vs vs. derken otobüsteki yerimi aldım. sonra otobüs hareketlendi. daha sonra pencereden bakmaya kalktığımda arabaların ışıkları şu kartpostallardaki resimler gibi olmuştu. sadece rüzgarın sesi duyuluyordu. otobüs uçaklara meydan okurcasına bu yarışta bende varım diyordu. aklıma 24bin beygirlik jet motoru takılan tır geldi. yarın üçüncü sayfada görünmekten korktum. ama kaptan deneyimine güvenerek gazı kökledikçe kökledi. tahmini 20 dakikada avcılar son durağa varmıştık. bu olayda bana istanbul un ne kadar büyük bir şehir olduğunu bir kez daha kanıtladı.
