aşk acısından sarhoş olan birini tanıyorum. çok acı çekti son bir yıldır. benimle birlikte düşünen, duyan, seven bir erkek. bunlara inanmıyorum artık hem de zerre kadar. "biz" diye bir şey yok. olsa da bulmadan öleceğiz, artık biliyorum. aşk acısından sarhoş olmak, sarhoşlukların belki de en güzeli ve en acısı. ve bile bile bunu kabullenip arkasında durabilmek yine dağ gibi güçlü, daha da güzel. ama uğruna parçalandığınız bunu görse de umursamıyorsa "biz" dolu yıllardan sonra "sen" kalmışsan sadece, ve yine de giden "ona" sahip çıkıyorsan elinden geldiğince, daha ne ister bir erkek diye düşünüyorum. kimbilir belki de belasını. aşk acısından sarhoş olmak güzel dostlar ama ayılana kadar. ayılınca da tekrar aşk istemiyorsunuz. size ihtiyaç varken yanınızda erkekler, ihtiyaçları bitince yoklar. eşinize, diğer yarınıza güvenemeyeceğinizi gördükten sonra bu hayatta, tekrar aşkı istemek bile bile yeniden acı çekmek istemekten başka bir şey değildir.
