Nedense bir türlü atamadığımız hayatımızdaki fazlalıklar... ruhsal olarak sarıldığımız kalabalıklar... ve Bunca yığının içinde nefes alamamak; sonrasında karar vermek gerek, temizlik yapmak...
Yüklerden kurtulup hafiflemek gerek. Ne kadar zor olsa da yapmak. Yoksa saklanılanlar gibi eskiyip, sararıp, yıpranmak var işin ucunda. insan bazen bir elbiseyi, bazen bir dostu, bazen de eski bir aşkı omzunda taşımaktan yorulur, yorulmaktan da ziyade boğulur...
Hem de büyük bir temizlik... çünkü artık nefes almak gerek; Dolapları, hayatı, kalpleri, telefondaki gereksiz numaraları, zihni meşgul edip oyalayan ne varsa hepsini atmak. Atılmadığında aralarında boğulmak var... Buna izin vermemeli ! hazanın da kendince coşkusu var. Hep ilkbaharda yaşama sevinciyle dolmaz ya insan ! Yeni için eskileri kaldırıp atmak, Yaşantıya yer açmak gerek... güzel dostluklara, severek giyilecek bir elbiseye, farklı pencereleri göreceğimiz farklı insanlara, olaylara, hepsine kocaman büyük bir yer ayırmak. Ama en çok da sevgiye ve şansa !
