bir gün uzak ülkenin birinde meydanı boş bulan itler, ölünün arkasından hayasızca konuşacak kadar alçalıp kendisi hakkında atıp tutmaya başlarlar. bunda şaşılacak bir şey yoktur ancak; zira yaşarken söylenemeyenleri ve kuyruk acılarını ancak ölünün arkasından kusmak bu güruhun karakteristik özelliklerindendir.
nitekim ata'nın ruhu bu kepazeliklere daha fazla aldırış edemez ve düşmanımın düşmanı dostumdur mantığıyla işbirliği içinde bulunan, yüz yıl öncesinin tozlu sayfalarında kalmış monarşik tahtın yalayıcılarını ve dağ gezginlerini bir meydanda toplar.
'' efendiler derdiniz nedir? söyleyin ki yarım kalmış hesap bulunmasın; başlattığımız harekatın büyüklüğünü ve niteliğini anlayamayanlara her konu açıkça izah edilsin.'' der. ne var ki yaptığı en iyi iş atıp tutmak olan bu güruhtan çıt çıkmaz. ata sorusunu yineler ama meydanda ölüm sessizliği hüküm sürmektedir.
hayatlarında duymadıkları korkuyu bir ölünün ruhundan ötürü duymuş olmanın şaşkınlığı içinde evlerinin yolunu tutar o meydanda toplanmış olanlar.
