istanbul da sonbahar... kim bilir şimdi nasıl? halbuki o zaman nasıldı ben biliyorum. ama şimdi nasıl bunu bilemiyorum. acaba gene yapraklar sararıyor mu bahçemizde? bahçedeki kahvede hala çocuklar evcilik oynuyor mu en gürültülüsünden? hafif soğuyunca hava, üzerlerine yorgan alıyorlar mı temiz temiz vernel kokulu? ben alıyordum bunu biliyorum. ben oynuyordum o kahvehaneden bozma evcilik evimizde... ama şimdi nasıl? biri bana anlatsın oraları... biri kulağıma fısıldasın.
her hafta sonu serseri * ailemle delilerce gezerdik istanbulu, arşın arşın. sonbahar gezme mevsimiydi. hepimiz çılgındık. gezmek için doğmuştuk. yemek için. içmek için. hayat sonbaharda beykoz da sacit in yeri nde piknik yapmaktı bizim için. babam için orada rakı içmek içini ısıtacak kadar. annem için hamakta uyumak. kardeşim için soğuk akan derede kağıttan gemilerini yüzdürmekti. sonbahar benim için çevremi anlamdırma mevsimiydi. tek başıma dağa çıkar, nerede garip ot, nerede garip hayvan hepsiyle konuşur, anlaşırdım.
çamlıca da kahvaltıydı bazen en kalabalığından.
en dostanesinden bir tiyatro. fenerbahçe parkında sevgi dolu bir yürüyüş... boğa nın orada hırkana sıkı sıkı sarılmışken bir arkadaşı beklemek kalabalıkta yok olana dek... çengelköy de boğazın kenarındaki restaurantlara takılmak... ortaköy de dershane çıkışı kumpir yemek...
bunları hepsi bahar da da olur, kış ve yaz da da evet ama... sonbahar da ayrı bir koku duyarsınız havada. ocaklar bir farklı yanar. yanmaz lan deme. yanar işte. kokladım ben. deniz farklıdır. kanlıca da arabada yenilen pudra şekerli yoğurdun tadı bahar gelene kadar gitmez ağzınızdan. taksim de montla dolaşmak gibisi yoktur, hele şemsiyeler... onlar zaten hayatımda ayrı anlamları olan varlıklar...
(bkz: şemsiye psikolojisi) akmar a gidilip okul açılınca ikinci el kitap alınır sonbaharda. akmar garip kokar. anlam veremediğiniz bir koku. el kokusu gibi.
-kaçıncı el?
-bin beş yüz elli.
-alıyorum...
-neden?
-ne kadar el değdiyse o kadar değerlidir abi...
bağdat ta yürürken geçen kırmızı ferrariler ayrı bir renklendirir gri sonbaharı. ben hep bilgeyi ararım içinde. kadınlar... onlar bambaşkadır. erkekler ise... neyse buna değinmeyeceğim...
