Tramvayda gördüğüm, ilk duraktan son durağa kadar belli etmeden izlediğim, belli etmeden üzüldüğüm çocuktur.
incinmiş çocuktur. Acıdan önce utanç duyar. elleriyle yanaklarını üşütür. kimse gördü mü diye bakınır etrafına. göz göze gelirse; annesinin elini sıkıca tutmuş elma şekerli, akranı çocukla, daha bi utanır. Gururundan ağlayamaz. O da sokulur annesine, yine de tutar, yüzünü sızlatmış elleri, bu kez soğuk gelir birazcık. hafif gülümser, şimdi bi elma şekeri eksiktir. çocuğa bakar bi kez daha, elma şekerli çocuk ise şekeriyle kıyaslar çocuğun yanaklarını.
Son durağa kadar tutar gözyaşlarını. annesinin elini bırakmaz hiç. inmeye hazırlanırken, önce elma şekerinin sapını yalayan çocuğa bakar sonra annesinin gözlerine diker gözlerini. adımını atar atmaz sarı çizgiye, hıçkırıklarla ağlamaya başlar. Annesi bi tokatla tıkıverir hıçkırıklarını ağzına.
