Dibe vurmak gerek ağlamak gerek... sahte bile olsa gülümseyememek, akşam aynı sıkıntıyla, aynı derin çizgilerle, aynı anlamsızlıkla, aynı mutsuzlukla yollara düşmek gerek... Sessizliği, yalnızlığı ve çaresizliği, kandıran gün ışığının riyakarlığına rağmen, hiç korkmadan yüzümüze vuran, gözyaşlarına aldırmadan aynı ezgiyi çalıp duran gecenin içine dalmak gerek... Yastığa ve yorgana sarılıp, sesli düşünmek, sesli ağlamak gerek.... içine düşülen sıkıntının adını aramaktan vazgeçmemek gerek; farketmek... farkedip sancılanmak, endişelenmek, korkmak ama en nihayetinde günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, birgün boğulacağımız denizlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, yollara-yolculuklara, sevgililere, özlenen dostlara, sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara içine düşülen sıkıntının adını aramaktan vazgeçmemek gerek, aydınlıkları görmek için ağlamak gerek...
