anılar deyince aklıma coşkun sabah'ın oynadığı anılar adlı sakız reklamı geldi.
evet olaya gelelim.
saat 18'in sonu, 19'un başı.
haydarpaşa-gebze trenindeyim. bindiğim vagon hemen hemen boş. nereye oturacağıma bakınırken hiç hazzetmediğim bir manzara ile karşılaştım. zibidinin teki arkadaki beşli koltukların bir ucunda ayaklarını karşısındaki koltuğun üzerine koymuş.
ayakkabısını bile çıkarmadan. yaşı 17-18 dolaylarında. kulağında küpe. daha sakalı neredeyse çıkmamış. giyiminden ne bok olduğu anlaşılıyor. ve beşli koltukların öteki ucunda arkadaşı. yürüdüm ilk bahsettiğim zibidiye doğru:
>ayaklarını indir orada insan oturuyor
<ya abi temizlerim yorgunum mıy mıy mıy (kasede kaydet sonra yavaş hızda dinle o tempoda)
>indir
indirdi. çaprazında bir koltuğa oturdum. tren hareket etti.
dik dik baktım bir süre, aralıklarla hem ona hem de arkadaşına.
arkadaşı onun yanındaki koltuğa geçti.
kendisinden çok arkadaşı ile göz göze geldim.
-bu babası paralı kopuk nesil, gübrelerinin hormonluluğundan ötürü gelişmiş oluyorlar. boy, kilo bunlarda daha çabuk oluşuyor-
arkadaşı bakıp gülüyordu zibidiyle birlikte.
bir daha bakıp da gülerse kalkıp girişeceğim diye düşündüm. gülmesini istedim içimden. beklediğim sırada gülmedi.
sakinleştim, düşündüm kavga durumunda karakolluk olmayı. olayın o boyutu da vardı hakkaten.
ezan okundu. güya heralde oruç tutuyorlardı da o anı bekliyorlardı. oruçlarını ruffles ile açtılar.
zibidinin sırıtık arkadaşı bana doğru yürüdü elinde ruffles ile:
