"yerimizi bilmemiz lazım. biz, dağ ile karınca arasında, işte orada bir yerde duruyoruz."
kızılderili sözü.
bütün iyiler genç ölmeli...
onlar için yelkovandan daha hızlı dönmeli akrep
ve onlar, bedenleri yokluklar içinde tepetaklak olmuş uçurumlara doğru yol alırlarken bile, ruhlarında arş-ı alaya yükselmeliler
bütün iyiler ayakta ölmeli...
onlar, hayatın hiç büyümeyen çocukları ve hiç yaşlanmayan ihtiyarları olmalılar
yaşadıkları her şeyin altına imzalarını atmalılar ve asla atmamalılar hiç bir senedin altına imzalarını onlar, senet denilen şeyin sözüne güvenilmeyen bir adamın kalemine güvenilmesi demek olduğunu unutmadan yaşamalılar...
onlar, yerçekiminden arındırılmış bir deney laboratuarında karnı yere değmediği için huzursuz ve şaşkın bir kertenkeleye dönüşmüş insanlara inat, bir daha asla yere konmamacasına kanat çırparak gökyüzünde can vermeyi göze alabilecek bir şahin olmayı bilmeliler...
bütün iyiler yakışıklı ölmeli...
onlar, bir kadını çok sevmeliler ve kırlangıca benzeyen soylu çerkez kadınları, ateşi alnında taşıyan kadim arap kadınları, çağla gözlü mahzun kürt kadınları ve arâfta kalmış endamlı grek kadınları o kadında tek bir nabız gibi atarken, o kadını şah damarında saklamayı bilmeliler...
bütün iyiler erken ölmeli...
onlar, hatalı basılmış pullar gibi olmalılar ve değerlerini bilmeyenler onları kusurlu, değerlerini bilenler ise kusurlarını paha biçilmez bulmalılar...
soğuk musalla taşına yatırıldıklarında, baharı getirmiş bir adımlık çayır çimen gibi durmalı tabutlarının yeşil örtüleri ve insanlar matemden değil, onların göz kamaştıran parıltılarından takmalılar siyah gözlüklerini...
ve onların ardından gıptayla bakarak mırıldanmalı insanlar;
"o öldüğüne göre belki de kötü bir şey değil ölüm!" diye...
onlar, yaşadıkları her şeyi boşluğa yazmalı ve asla boşa yaşamamalılar...
onlar, herkesin uzaktaki yakını, yakındaki uzağı olmalılar...
ve onlar, hayatları boyunca dağ ile karınca arasında bir yerde durmayı bilmeliler...
