Alışılagelmiş bir şey değildir babanın ağlaması. Hep içine akıtmıştır çoğu kez gözyaşlarını. Öyle zamanlar vardır ki; işinden atmışlardır, maddi, manevi yokluğun, çaresizliğin pençesinde kıvranmaktadır. Eve bir ekmek, çocuğuna bir kalem bile alamadığı olur. Ölse yüzüne kimse bakmaz ama o bir kez bile şikayet etmez. Artık o başı karlı dağlar çökmüştür, sağlam kale tuzla buz olmuştur bir anda. Babalardan biz ağlamanın bile insancıllığını öğreniyoruz. bir yerlere saklanıp ağlıyoruz. En çok da kendimize ağlıyoruz.Belki de bu yüzden asla içten gülemiyoruz bu mahcubiyetten ve hep eğreti bir hüzünle yürüyoruz önümüze bakarak.
