"böyle.
insanlar büyüdükçe masallar eskir." dedim.
göremiyorum aksini. her şey değişmiş, herkes unutmuş masalları. düşünmez olmuş insanlar günlerin karmaşasında ve kolayına kaçmışlar aşkın, sevginin, mutluluğun, dostluğun - kısacası hayatın.
etrafta dolaşan bir sürü ruhsuz beden... mutlu gibi yapmalar, evden işe işten eve gitmeler olmuş hayatlar.
etrafımda gördüklerimden gelen bir bulantının tek cümlesiydi. sonra bir hikaye anlatıldı*, ardından bir damla gözyaşı geldi, ve bu masal da burda bitti.
