bu entry ve başlık; ben ve benim gibi ilk beyaz saç telinin devamı niteliğini taşıyan duygusal anlara tanıklık etmiş tüm piyanist şantörlere gelsin. balgamlı, gür ve ağlamaklı bir ses tonu ile haykırmak istiyorum aq.
testosteron laneti nedeniyle saçların yer yer dökülmesinden sonra hayatın surata bir osmanlı tokadıymışçasına vurduğu, artık belirli bir yaşa gelmiş olmanın beraberinde getirdiği ve kişinin büyüdüğünü anladığı an ile hayatın ne kadar ibne olduğunun anlaşıldığı anın arasında bir yerlerde olan silkiniştir.
saçımda gördüğüm ilk beyaz saç telini dün gibi hatırlarım, lakin çok fazla siklediğimi de söyleyemem. ne olacak lan, alt tarafı bir tane beyazdan ne olur. olsa olsa beyaz show olur amk. o derece kıymetsizdir yani nazarımda.
ama gel gör ki aşk beni neyledi; bu saç cümbüşünde birden fazla beyaz tele denk gelmek kolayca göz ardı edilemiyor. ulan bir taneye eyvallah dedik amma ben bunun kanserli bir hücreymiş gibi çabucak etrafına yayılacağını nerden bileyim? bilemedim. ama öyleymiş hacı, göte geldik vallahi. (buraya davut güloğlunun şarkısından bir kuple yazacağdım ama şarkıyı unuttum. hani şu yanili-manili olanı. neyse)
artık gururla "saçlarımda sadece tek beyaz var lan" diye göğsümü kabartarak gezemiyorum. anlayacağın üzere artık birden fazla var ve bu durumu ben artık "saçlarımın beyazlaşma süreci" olarak tanımlıyorum. görgüsüzce "ressmenn saçlarım beyazlıyor" diyorum.
acı ama gerçek.
kabullenmek adına böyle yapıyor olabilirim. sonuçta bunu bir kusurmuşçasına saklamıyorum hafız. aferin lan bana. niye saklayayım ki? bizim alt katta oturan 26 yaşındaki ve kendi jenerasyonu kızlardan yüz bulamadığından mütevellit; liseli kızlara yavşamak adına hala kendini 20 yaşındaymış gibi göstermeye çalışan deyyus gibi büyüdüğümü mü kabullenmeyeyim?
