otobüste ayakta bir çocuk. gözleri kanlı, elinde boya sandığı, üstünde kırklareli'nde bir koleje ait bir tişört ve olay ankara'da geçiyor. boya sandığını sığdıramamış durduğu yere, en sevimli hali ile müsaade istiyor. o arada yer boşalıyor, bir anneyle kızının yanına oturuyor. kız ilgiyle bakıyor çocuğa. çocuk da aynı şekilde gülümsüyor. kız soruyor: gözlerin neden öyle? çocuk olgun bir tavırla yorgunluktan diyor. kız bir daha soruyor: o ne? boya sandığı. çocuk olgunlukla diğer çocuğun sorularını cevaplıyor yüzünde bir çocuk gülümsemesi ile. bakışları yorgun belli. öyle olgun ki etrafındaki herkes ilgiyle bakıyor ona, küçücük ellerine. ve bir anda herkes onun çocuk olduğunu hatırlıyor kaç yaşındasın sorusuna verdiği "8" cevabı ile. onca insanın bakışlarında benzer duygular var. elimdeki yeni kitaplarıma bakıyorum, alırken söylendiğim, okuldaki sorunlara sinirlendiğim geliyor aklıma ve yakınışım her anından. ve o an dank ediyor elimdeki şans. acaba o çocuk ileride benim yerimde olmak ister mi yoksa hedefleri çok daha küçük mü hayata dair. bakıyorum son bir kez o hastalıklı ve kanlı gözlere. cevap belli. o sadece çocuk olmak istiyor...
