Woddy allen'ın çocukluğu ve ailesi özelinde bir 1940'lar manzarası, sanki sıcak bir power point sunumu. Woddy abi güzel görseller eşliğinde, kah güldürüp kah hüzünlendirerek tatlı tatlı anlatıyor.
Filmi izlerken fark ettiğim şey şu oldu; Radyo günlerinde insanları ortak paydada buluşturan, ülkeyi kocaman bir aile yapan bir şey var; Alternatifsizlik... evlerde bir tek radyo eğlencesi var. Çoğunlukla da tek kanal. Şimdi ise, O kadar çok alternatif var ki... insanlar bu yüzden daha doyumsuz, daha açgözlü. Eleştirmiyorum, alternatif her zaman iyidir, Mutsuz etse de. hem size bir şey söyleyim mi, mutsuzluk da fena değildir. "mükemmel mutsuzluğu insansoyunun..."
...
filmden.
new yorklu bir gökyüzünün hemen altında, çatıda. ortaya karışık konuşmalar silsilesi:
- Bir yıl daha geçiyor.
+ Umarım 1944 iyi bir yıl olur.
% Çok çabuk geçiyor. Nereye gidiyor bu yıllar?
* Çok çabuk ve biz de yaşlanıyoruz. Hayatı da hiç anlayamadık.
/Gelecek kuşaklar bizim hakkımızda bir şeyler diyecek mi, merak ediyorum. Sanmıyorum.
\Belirli bir süre sonra her şey geçiyor.
/Ne kadar ünlü olduğumuzu veya dinleyiciler üzerindeki etkimizin hiçbir önemi yok.
Hayat bi acayip, zaman'a ise söyleyecek sözüm yok. Her şeyin ve herkesin gelici ve geçici olması... işte bu anlatmak isteyip de anlatmayı beceremediğim şeylerden yalnızca biri. Anlatanları dinliyorum, izliyorum şimdilik...
