insanın mutluluğunu kendi mutluluğundan üstün görmek; Ona gereken saygıyı, hakettiği değeri vermek, birbirine benzemek değil aslında, birbirini tamamlamak... eksikleri tamamlamak, yanlışları düzeltmek, doğruları takdir etmek... bir elmanın iki yarısı gibi değil, iki çarkın birbirine geçmiş dişlileri gibi olmak... Aradaki dengeyi, uyumu sağlayabilmek... Birlikteliklerimizi birbirine yük olarak değil, birbirine güç olarak kurmayı öğrendiğimizde ancak sıkıntı değil, sevgi yaşanır. kendi başına da eksik olmayan insanların birlikteliğinde zenginleşen bir hayat oluşturabildiğimizde boz-yap (puzzle) den ibaret hayatlar yaşamak zorunda kalmayabiliriz kimbilir... günümüz birliktelikleri hep boz-yaplardan ibaret, sevgi çabuk tüketiliyor, sonra yeni başlangıçlar, bir daha bir daha derken puzzle misali dağılıp, toparlanmaya çalışıyor insan...
