Kaybedilmiş mücadelelerin sonunda yaşanan yalnızlıklar aslnda; paslanmaya yüz tutmuş bir bir mekân değil, çıkış noktası olarak değerlendirilmelidir...
Elimizi uzatınca hayatını değiştireceğimiz bir çiçek var yakınlarımızda; bir bardak suya gizlenmiş hayat... Elimizi uzatınca, birkaç sözle, bir insanın yüzünde yayılan bir gülümseme olabileceğimizi bilmiyor muyuz ?
Kimisi Camdaki kirlilikleri Görür, Bir Başkası Camdaki Aksini, Öteki Penceredeki Saksıyı,
Bir Diğeri Pencereye Dokunan Daldaki Çiçeği, Kimisi Karşıdaki Dağları, Kimisi Daha Da Ötesini... Kendinden Dışarı Bakarken...
gidip yıldızları yakalamak, maviliklerle kucaklaşmak, yaprakları okşamak, bulutları öpmek... Bir anı bir anına uymaz yaşamın; ve bilmeli ki insan; Yalnız olup olmamak, nerede durduğumuz... nereye, nasıl baktığımızla ilgili.
